Mivla: Novih sedam svetskih čuda

Novih sedam svetskih čuda je međunarodno takamičenje održano 2007. godine na inicijativu Bernarda Vebera, osnivača "Nove otvorene svetske korporacije", koja je ujedno i organizovala ovaj događaj. Na ovom takmičenju mogle su da učestvuju građevine nastale od početka sveta i završene do 2000. godine, uz uslov da i danas postoje i da su u očuvanom stanju. Svako ko je želeo, mogao je da glasa putem telefona, imejla ili SMS poruke, ili preko veb sajta organizatora ovog događaja. Praktično je bilo moguće da jedna te ista osoba glasa neograničen broj puta - jedini uslov je bio da svaki put glasa sa druge imejl adrese ili da pošalje SMS sa drugog mobilnog telefona.

Prema ovom izboru novih sedan svetskih čuda su:
Kineski zid,
Drevni grad Petra,
Skulptura Hristosa Spasitelja,
Maču Pikču,
Čičen Ica,
Koloseum i
Tadž Mahal.

Kineski zid je najveća građevina na svetu. Proteže se od stepa srednje Azije do Žutog mora, dužinom od 2.450 kilometara, visinom od 10 do 16 metara, širinom od 8 metara, predstavlja najduži zid na svetu, i najveći odbrambeni objekat. Početak gradnje Kineskog zida vezuje se za Ćin Š’ h

uanga, koji je započeo njegovu izgradnju da bi zaštitio svoju zemlju od upada varvarskih plemena. Građen je od zemlje, kamena i cigle, a njegova gradnja trajala je s prekidima u izgradnji, i rušenjima, sve do XVII veka. Duž celog zida, u pravilnom razmacima, podižu se stražarnice, a po vrhu se pruža staza široka 4,5 m. Veliki kineski zid je svedočanstvo znanja, upornosti i umeća najmnogoljudnijeg naroda sveta. Danas je Kineski zid najveća turistička atrakcija Kine. Turisti iz celog sveta rangiraju Kineski zid na sam vrh najineresantnijih turističkih destinacija. Po osnivanju Narodne Republike Kine preduzete se neophodne mere zaštite Kineskog zida od daljeg propadanja. Zid je stavljen pod zaštitu države 1961. godine. Rekonstrukcija je obavljena najviše u oblasti Ba-da-ling, prolazu Šang-hai i prolazu Đija-ji. 1987. godine Kineski zid je uvršćen u spisak svetske baštine pod pokroviteljstvom UNESKO-a. Dana 7. jula 2007. godine proglašen je za jedno od novih sedam svetskih čuda.

Drevni grad Petra, nalazi se u današnjem Jordanu, je svojevremeno bila glavni grad arapskog kraljevstva Nabatejaca, centar trgovine, odredište karavana, a razvoj grada nastavljen je i u doba Rimljana. Grad je poznat po vodenim tunelima i kamenim stru

kturama uklesanim u stijenu. Zapadnom svetu otkriven je tek 1812., nakon što ga je pronašao švajcarski istraživač Johan Ludvig Burhardt. Nalazi se na UNESCO-vom popisu svetske baštine.Petra je smještena u današnjem Jordanu.To je drevni grad koji je svoju najveću slavu doživio u prvom vijeku nove ere kada su njome vladali Rimljani koji su je smatrali tampon državom protiv Parta. Grad je sa tri strane istoka, zapada i juga bio neosvojiv.Usiječen u stijenu bio je sa svih strana opkoljen strmim liticama i u njega se ulazilo kroz krivudav i uzan tjesnac. Grad je bio jedino mjesto između Jordana i Centralne Arabije gdje ne samo da je vode bilo u izobilju nego je ona svojom bistrinom uvijek mamila. Ovdje su karavani iz Južne Arabije dobijali svježe zaprege deva i novih goniča.Tako su Nabatejci stvorili važnu kariku u lancu trgovine od koje je južna Arabija živjela. U toku prva dva vijeka nove ere pomorki put ka Indiji je postajao sve poznatiji, karavani su bili sve više skretali na sjever ka Palmiri i Petra je tada počela da gubi svoj značaj. 105. godina n.e. bila je kobna za Petru kada joj je Rim pod Trajanovom upravom ukinuo njene privilegije ona je ostala skoro bez istorije.

Hristos Spasitelj je skulptura koja se nalazi na brdu Korkovadu pored Rio de Žaneira, u Brazilu i predstavlja Isusa Hrista. Nalazi se na 709 metara nadmorske visine. Skulptura je visoka 38 metara, od čega 8 metara je samo postolje. Radovi su trajali pet godina a svečano je otvoren 12. oktobra 1931.Ideja o gradnji religioznog spomenika se prvi put pojavila 1859. godine. Predlog su dali otac Pedro Marija Bos i princeza Izabela. Ideja je opet uzeta u razmatranje 1921. godine, kada se približavala stogodišnjica nezavisnosti. Prvi kamen temeljac je postavljen 4. aprila 1922. a radovi su početi 1926. Među mnogima koji su učestvovali u izgradnji ovog spomenika, mogu se pomenuti Eitor da Silva Kosta, autor projekta, umetnik Karlos Osvald, autor konačnog dizajna spomenika, i francuski vajar Pol Landovski, izvršilac radova.

Maču Pikču je sveti grad Inka koji se nalazi na najvišem delu istočnih Anda, na istočnim padinama planinskog lanca Urubamba, na visini od 2.350 metara nadmorske visine. Maču Pikču je verovatno izgrađen oko 1300. godine, ali je ostao sakriven sve do 1911. godine kad ga je otkrio Amerikanac Hajram Bingam.

Maču Pikču svedoči o vremenu veličanstvenog carstva Inka. Nakon osvajanja teritorija, moćna vojska Inka sagradila je kanale za navodnjavanje i sisteme popločanih cesta, a građevinari su sagradili tvrđave, hramove i monumentalne kamene zgrade. Danas arheolozi tvrde da Maču Pikču nije bio grad u klasičnom smislu jer nisu pronađeni ostaci birokratske uprave, trgovine ili vojnih utrvrđenja. Najverovatnije je građen kao carski posed i religijsko utočište ili kao tajni ceremonijalni grad. Ostaci Maču Pikčua odaju carski stil Inka kakav se može naći i na drugim mestima nekad najveće države američkog kontinenta pre dolaska Evropljana. No neobičan je po okolini: smešten je usred bujne vegetacije koju navodnjava reka. Grad ima oko dve stotine građevina smeštenih po terasama i raspoređenih oko velikog središnjeg trga. Grad je podeljen na uske i izdužene četvrti koje maksimalno iskorišćavaju prostor. Postoje i terase izvan naseljenog dela koje imaju kanale za navodnjavanje. Na visini u središtu grada nalazi se granitni monolit, koji je možda bio žrtvenik, karakterističan za Inke, a možda i opservatorija. Zidine Maču Pikčua izgrađene su od orijaških blokova kamena. Podatak je još fascinantniji jer se zna da Inke nisu poznavale točak ni gvozdeno oruđe, a analizom je utvrđeno da su blokovi savršeno izrezani u kamenolomima i da su se završni radovi obavljali na samom gradilištu. Grad koji je 400 godina bio zaboravljen u andskoj prašumi, čini se da je bio napušten još i pre nego što su carstvo Inka pokorili Španci. Prema jednoj teoriji, stanovnike je pokosio sifilis koji je stigao iz Evrope, a ostalo je učinio građanski rat.
Dana 7. jula 2007. godine proglašen je za jedno od novih sedam svetskih čuda.

Čičen Ica je veliko arheološko nalazište na Jukatanu u Meksiku iz doba civilizacije Maja. UNESKO ga je proglasio svetskom baštinom, a 7. jula 2007. godine proglašen je za jedno od novih sedam svetskih čuda. Od sredine klasičnog perioda, tj od oko 600. godine Čičen Ica je bila veliki grad, dostigavši svoj vrhunac, nakon što su već propali centri Maja u centralnim nizijama na jugu.

Koloseum, izvorno nazvan „Flavijev amfiteatar“, je amfiteatar u Rimu. U Koloseumu su održavane gladijatorske borbe, koje je moglo pratiti 50.000 gledalaca. Održavale su se i borbe sa životinjama. U slučaju požara Koloseum bi se ispraznio za 10 minuta. Gradnja je započeta 72. za vreme cara Vespazijana, a dovršena desetak godina kasnije za vreme vladavine njegovog sina Domicijana.
Dana 7. jula 2007. proglašen je kao jedno od novih sedam svetskih čuda.

Tadž Mahal, je građevina locirana u Agri, Indiji, izgrađena između 1631. i 1654. godine sa radnom snagom od 22,000. Car Šah Džahan je naredio izgradnju ovog mauzoleja za svoju omiljenu ženu, Ardžumand Bano Begum, koja je poznatija kao Mumtaz Mahal.

Sastoji se od centralne oktagonalne građevine, krunisane lukovičastom kupolom, čija je ukupna visina oko 75 m i koja je skoro u potpunosti izgrađena od belog mermera; uz nju stoje dva simetrična zdanja od crvenog peščara - jedno na severozapadu a drugo na jugoistoku. Na severozapadu se nalazi džamija, a na jugoistoku kuća za odmor. Dimenzije čitavog kompleksa pravougaonog tlocrta oivičenog zidom iznose 300 m x 560 m. Ispred pomenuta tri zdanja nalazi se ogroman vrt, podeljen na četiri dela simetrično raspoređenim kanalima. Tadž je kraljevski mauzolej za velikog vladara i njegovu omiljenu ženu. Citati iz Kurana su rapoređeni na pažljivo odabrana mesta. Opšti plan i duhovni karakter ovog remek-dela zasnivaju se na idejama koje su razvili sufijski mistici. Ovaj "San u mermeru", kako ga nazivaju istoričari umetnosti, sagrađen je na obali reke Džamne za Ariumand Banu Began koju je šah Džahan odlikovao počasnim imenom Mumtaz Mahal, dragi kamen palate. Ona je nakon rođenja osmog deteta umrla 1629. godine, a mogul je naredio da se iznad njenog groba sazida grobnica kakvu svet nije video. Stručnjak za konstrukciju kupole je verovatno iz Istanbula, zidari su dolazili iz Delhija i Kandahara, stručnajci za vrh kupole su dolazili iz Lahora i Samarkanda, kaligrafi za umetnute zapise iz Širaza i Bagdada, rezbari cveća iz Buhare, vrtne arhitekte iz Kašmira. Više od 20.000 radnika je radilo 17 godina na izgradnji ovog spomenika.

Ostalih 14 finalista koji su bili na spiski za izbor su:

• Akropolj, Atina, Grčka.
• Alambra, Granada, Španija
• Angkor, Kambodža.
• Nojšvanštajn, Bavarska, Nemačka.
• Kip slobode, Njujork, SAD.
• Kijomicu-dera, Kjoto, Japan
• Uskršnja ostrva, Čile.
• Sidnejska opera, Sidnej, Australija.
• Piramide u Gizi, Egipat.

Piramide su dobile počasno mesto, kao jedino od starih Sedam svetskih čuda koje još uvek postoji. Egipat je zahtevao da se povuče iz kandidature, što je i učinjeno.

• Crkva sv. Vasilija, Kremlj, Moskva, Rusija.
• Sveta Sofija, Istambul, Turska.
• Stounhendž, Velika Britanija.
• Timbuktu, Mali.
• Ajfelova kula, Pariz, Francuska.